Kujt nuk i ndodh të flasë me veten apo të kapë dikë duke e bërë këtë? Ky është një fenomen normal për shkak të strukturës së trurit, i cili mendon “me zë të lartë”.
Të paktën ndonjëherë, të gjithëve u ka ndodhur të gjejnë veten duke folur me zë të lartë me veten e tyre, ndoshta në një moment stresi. Disa e bëjnë këtë për të bindur veten për diçka, të tjerë thjesht për të riparë një fjalim të vështirë që herët a vonë do t’i duhet t’ia japin dikujt, të tjerë për të mësuar përmendësh më mirë informacionin.
Çfarë është soliloku?
Nuk ka asgjë të çuditshme: soliloku nuk është gjë tjetër veçse dalja jashtë të ashtuquajturit “diskursi i brendshëm”, mënyra më e zakonshme në të cilën marrin formë mendimet tona, të cilat shpesh shprehen pikërisht me fjalë. Në kokën tonë biseda është e vazhdueshme: “Të bëj këtë apo atë?”, “Do dal së shpejti, do marr çadrën”, “Sot do të shoh Karlon, do t’i sjell punën” etj.
Tashmë nga këta shembuj është e qartë se cili është zakonisht qëllimi i të folurit me veten: t’i japë vetes udhëzime dhe të kujtojë më mirë diçka. Dhe nuk është për t’u habitur nëse ky ligjërim herë pas here vjen në buzë në mënyrë të pavullnetshme dhe bëhet i dëgjueshëm edhe për të tjerët: do të thotë vetëm se mekanizmi cerebral i cili në këto raste pengon artikulimin e fjalëve nuk aktivizohet (ose aktivizohet vetëm pjesërisht).
Duke vëzhguar një tru që mendon me rezonancë magnetike, në fakt, disa grupe kërkimore kanë parë zonat e lidhura me lëvizjen e muskujve që na lejojnë të flasim “të ndezura” edhe nëse individi që mendon më pas qëndron i heshtur, duke pasur parasysh se të tjerët zonat e trurit në fakt bllokojnë lëvizjen. Por ka raste që (në kohë stresi, në fakt) ky mekanizëm nuk funksionon në të mirën e tij dhe mendimet “dalin” në një fjalim të vërtetë. Një fenomen në të cilin dallimet individuale janë shumë të theksuara: ka nga ata që shumë rrallë e gjejnë veten duke folur me veten dhe nga ata që e bëjnë këtë praktikisht çdo ditë, pa demonstruar asgjë anormale.