I kam lexuar me emocion këto faqe që burojnë nga mendimi dhe dashuria e Angelo Scola-s, vëllai im i dashur në episkopat dhe një njeri që ka mbajtur detyra delikate në Kishë, si për shembull rektor i Universitetit Papnor Lateran, më pas patriark i Venecias dhe kryepeshkop i Milanos.
Para së gjithash, dua ta falënderoj thellësisht për këtë reflektim që ndërthur përvojën personale dhe ndjeshmërinë kulturore në një mënyrë që rrallë më ka ndodhur të lexoj. Njëra, përvoja, ndriçon tjetrën, kulturën; e dyta i jep përmbajtje të parës. Në këtë ndërthurje të bekuar, jeta dhe kultura lulëzojnë në bukuri.
Mos u mashtroni nga forma e shkurtër e këtij libri: janë faqe shumë të dendura, që duhen lexuar e rilexuar. Nga reflektimet e Angelo Scola-s nxjerr disa pika që më përputhen në mënyrë të veçantë me atë që përvoja ime më ka mësuar.
Angelo Scola na flet për pleqërinë, për pleqërinë e tij, e cila – shkruan me një ton të çiltër dhe çarmatosës – “më ka ardhur papritur dhe me një shpejtësi të befasishme, në shumë aspekte”.
Që në zgjedhjen e fjalës me të cilën e përshkruan veten, “i moshuar”, ndjej një përputhje me autorin.
Po, nuk duhet të kemi frikë nga pleqëria, nuk duhet të frikësohemi ta përqafojmë të qenit të moshuar, sepse jeta është jetë, dhe zbukurimi i realitetit do të thotë të tradhtosh të vërtetën e gjërave. T’i rikthejmë dinjitetin një termi që shumë shpesh konsiderohet i papranueshëm është një gjest për të cilin duhet të jemi mirënjohës ndaj kardinalit Scola. Sepse të thuash “i vjetër” nuk do të thotë “për t’u hedhur”, siç ndonjëherë një kulturë e degraduar e hedhjes na çon të mendojmë. Të thuash “i vjetër” do të thotë të thuash përvojë, mençuri, urtësi, dallim, maturi, dëgjim, ngadalësi… Vlera që na duhen më shumë se kurrë!
